In mijn jaren als psycholoog heb ik met regelmaat kersverse moeders tegenover mij in mijn werkkamer gehad. Vrouwen met een baby die helaas geen roze wolk ervaren. Na weken of misschien zelfs maanden van geworstel met zichzelf, de omgeving of hun kindje, zijn ze de hoop dat het allemaal vanzelf beter zal worden kwijt. Vaak komen deze dappere vrouwen heel verdrietig en vol met schuldgevoel mijn werkkamer binnen.

 

Simone

Bijvoorbeeld Simone (dit is niet haar echte naam), 32 jaar. Ze had een goede zwangerschap gehad en een week na de uitgerekende datum kwamen de weeën vanzelf op gang. De bevalling was pittig, maar haar zoon kwam helemaal gezond en wel ter wereld. Simone vertelde me dat ze het niet helemaal ‘zelf’ had gedaan; er was een ingreep met een vacuümpomp nodig geweest om de bevalling te bespoedigen. Dat was niet bepaald elegant gegaan allemaal. Maar toen dat achter de rug was, wilde Simone dit hoofdstuk gauw vergeten en van haar zoon gaan genieten.

 

Verstrikt in moeilijke gevoelens

Dit genieten ging met ups en downs; ze was erg trots op haar mooie kind en ze was met haar man heel dankbaar dat dit lieve ventje bij hen hoorde. Tegelijk voelde ze zich moe. Er kwam zoveel op haar af. De liefde die ze voelde voor haar zoon bracht een groot verantwoordelijkheidsbesef met zich mee. En daarbij kreeg Simone een soort knagend schuldgevoel. Eerst vaag, maar langzaam werd het wat sterker. Een schuldgevoel over dat ze nooit de moeder zou kunnen zijn die haar manneke verdient. En eigenlijk zat het verloop van de bevalling haar toch ook niet zo lekker, dat gedoe met die vacuümpomp… Opmerkingen van anderen dat het er nou eenmaal bij hoort maakten het nog moeilijker voor haar. Als het er kennelijk gewoon bij hoort, dan moet ik het ook zelf kunnen oplossen, dacht ze. Ze herkende zichzelf steeds minder als haar oude zelf en verlangde zelfs wel eens naar de tijd voordat ze moeder was. Simone schaamde zich voor deze gevoelens; vriendinnen waren altijd zo blij en zelfverzekerd met hun baby’s. Het leek wel of anderen het allemaal veel gemakkelijker af ging. En zo raakte Simone steeds meer verstrikt in sombere gevoelens van schuld, schaamte en vermoeidheid.

 

De moeilijkste stap: erkennen

Het vergde veel moed voor Simone om de stap naar een psycholoog te zetten. Maar eigenlijk had ze met het zetten van die stap het ergste al achter de rug. Het erkennen van het feit dat je een probleem hebt waar je niet zomaar uit komt is vaak het moeilijkste. We hadden eerst een kort kennismakingsgesprekje. Toen dat goed voelde, planden we een eerste gesprek. Tijdens dit consult namen we het bovenstaande verhaal nauwkeurig door, waarna ze mijn kamer al enigszins opgelucht verliet. Ze wist nu dat ze zich niet aanstelde en dat ze ook zeker niet de enige was met dit soort geworstel!

 

De opwaartse spiraal

Daarna kwam ze ongeveer eens per twee weken. We besteedden tijd aan het nauwkeurig onderzoeken van haar gedachtenpatronen. Simone begon daardoor in te zien dat een goede moeder niet hetzelfde is als een perfecte, foutloze moeder. Hierop kon ze minder streng voor zichzelf worden en de lat wat lager leggen. De schaamte en het schuldgevoel verminderden. Uiteindelijk bleek dat Simone meer last had het verloop van haar bevalling dan zij wilde. We gingen aan de slag met de emotioneel beladen herinneringen met behulp van EMDR, een behandeltechniek die de verwerking van moeilijke gebeurtenissen bevordert. Simone bemerkte al snel dat er iets veranderde. Ze kon terugdenken aan haar bevalling zonder van slag te raken. Ze werd energieker en opgewekter. Toen Simone zover was dat ze oprecht kon genieten van haar prachtige gezinnetje, hebben we de behandeling afgerond. Mét de afspraak dat ze, mocht het ooit weer wat minder goed gaan, niet te lang in haar eentje door ploetert maar contact met me opneemt.